Eerlijk is eerlijk, als net afgestudeerde Vrijetijdsmanager beleef je zo'n vliegreis misschien toch net iets anders. Een vliegreis van 11,5 uur is niet alleen onwijs lang, maar bedenk maar eens wat je in al die tijd allemaal kunt doen! Dat is dan weer iets waar ik me wel van bewust ben. Dat is ook zeker een reden waarom we hebben gekozen voor KLM. Ze bieden zoveel leuke films en programma's aan dat je (bijna) het gevoel krijg dat je tijd tekort komt. Hoewel ik best op zag tegen de lange vliegreis is de vlucht me erg mee gevallen. Een paar dagen voor vertrek het vreselijkek nieuws te horen krijgen van vlucht MH17 doet het dan ook geen goed. Dat was ook wel iets dat door me heenging tijdens de vlucht. Wat moet dat vreselijk geweest zijn.... Afijn, de vlucht is dus goed verlopen, de koffers zijn heel aangekomen en met de rest van de groep hadden we al gelijk kennis gemaakt.

Iets wat me meteen verbaasde is dat "de zwarten" met je koffer sjouwen. Bij het vliegveld ging het misschien om 20 meter, en bij het hotel ook over een klein stukje. Wij zijn dat gewoon niet gewend en ik zal daar de komende tijd hier ook echt niet aan kunnen wennen. Voor deze mensen is dat hun werk. Ook hier is een hoge werkloosheid en op deze manier doen ze toch iets. Hoewel we pas 1 volle dag in Zuid-Afrika zijn heb ik wel het gevoel dat de apartheid hier nog steeds voelbaar is. Je merkt dit bijvoorbeeld aan de verdeling van de taken in het hotel. Maar ook als blanke tussen de zwarten wordt je aangestaard, ze gaan voor je aan de kant. Heel "apart"...

Vanmorgen was het voor ons alweer vroeg dag. De wekker ging om 06.00 uur. Als eerste hebben we de "Unions buildings" bezocht in Pretoria waar een groot standbbeeld stond van Nelson Mandela. Toen bleek al snel dat wij als groep met Nederlandse toeristen ook een trekpleister waren voor de Afrikanen. Ze wilden allemaal met ons op de foto. Dan voornamelijk met de blonde dames uit ons reisgezelschap. Vervolgens nog het Kruger Museum bezocht (het woonhuis waar meneer Kruger heeft gewoond en nu een museum is). Hij was best een lelijke man, maar daar dacht hij zelf blijkbaar anders over. In zijn hele huis waren beelden van hem te vinden, schilderijen, een mok in de vorm van zijn hoofd en ga zo maar door. Toen door naar het Voortrekker monument waar we nog aan onze conditie hebben gewerkt (40 meter omhoog met de trap).

Eigenlijk vallen alle bovenstaande activiteiten in het niets bij was we vanmiddag hebben gezien. We zijn met een Engels sprekende gids door de sloppenwijk van Soweto gelopen. Wat was dat een bijzondere ervaring!! Ik heb op de tv wel meer dunne Afrikaanse kindjes gezien die het niet goed hadden, maar om dit zelf zo mee te maken is iets heel anders. Om met eigen ogen te zien in wat voor omstandigheden deze mensen leven is bijna niet voor te stellen. Het vuil ligt overal (zijn geen prullenbakken dus het stinkt), overal wordt geplast, honden lopen los, kinderen lopen op blote voeten en ze worden aan hun lot overgelaten. We kwamen wel heeeeel veel kleine Afrikaanse kindjes tegen en die zijn toch zo schattig! Ze hebben onze hand niet meer losgelaten en poseerden constant voor de camera. Het leven in de sloppenwijk heeft ook wel een mooie kant. Iedereen lijkt familie van elkaar te zijn want ze vormen een hele hechte gemeenschap. Op iedere hoek van de straat zie je wel mensen lopen. Ze kunnen ook niet anders want een vervoersmiddel hebben ze niet. Het is lastig te omschrijven wat het met je doet als je dit van dichtbij mee maakt, maar op mij heeft het veel indruk gemaakt.